باور کن زیبا تر از تو ندیدم تا حالاآره دوروسته با خودتم
خوده خود
تو .!
در آستان چشم من هنوز ایستاده ای
ومثل قلب آینه چه بی غبار و سا ده ای
تو هم میان این زمین دلت گرفته از زمان
که در ترنم غزل به درد،دل نداده ای
هزار چشم منتظر در امتداد راه تو
هزارگوش آشنا به وعده ها که داده ای
یگانه مرد غصه ها در انتها ی داستان
ولی همیشه در غزل در ابتدای جا ده ای
تو یک جها ن تبسمی به گریه های تلخ من
ویا نگاه رو شنی به سایه اوفتا ده ای
غم بی همزبانی
مرا در بیستون بر خاک بسپارید که تا شبها
غم بی هم زبانی را برای کوهکن گویم
بگویم عاشقم،بی همدمم،دیوانه ام،مستم
نمی دانم کدامین حال و درد خویشتن گویم
از آن گمگشته من هم نشانی آور ای قاصد
که چون یعقوب نابینا سخن با پیرهن گویم
تو می آیی به بالینم ولی آندم که در خاکم
خوشامد گویمت اما در آغوش کفن گویم.
توی قلب من تویی، اینو هیچکس نمیدونه
از دوتا چشمه سیات اینو هیچکس نمی خونه
دل خستم شب و روز هی سراغ از تو میگیره
اگر ترکم بکنی دیگه از غصه میمیره
تا صبح از عشق تو بیدار منم
عاشق لحظه ی دیدار منم
اگر صدبارم برام نازبکنی
ناز چشماتو خریدار منم
حالا این ور دنیا، تک و تنها نشستی
واسه دستای سردم نیست گرمی دستی
هر شب تا سپیده خوابترو میبینم
شاید که بیایی چشم برات میشینم
تابیایی پربزنی دوباره پرواز بکنی
واسه این قلب شکسته عشق رو آغاز بکنی
منو عاشقونه بشناس ، منو از دوباره بشناس
منو با دلی که جز تو ، چاره ای نداره بشناس
منو پر کن از بهونه ، تازه کن مثله جوونه
رد کن از ا ین همه بن بست ،کوچه های عاشقونه
من به تو دل داده بودم قلب تو پناه من بود
تو ندونستی عزیزم عشق تو گناه من بود
منو نشناختی هنوزم من گل باغ تو بودم
منو از شاخه شکستی من که غمخوار تو بودم
منو با گلایه بدکن ، اشک چشمامو رصد کن
منو از مدار شوم این شب همیشه رد کن
ای طراوت بهاری ، عطش همیشه جاری
واسه من عین نیازه ، هر چی داری و نداری
