در آستان چشم من هنوز ایستاده ای
ومثل قلب آینه چه بی غبار و سا ده ای
تو هم میان این زمین دلت گرفته از زمان
که در ترنم غزل به درد،دل نداده ای
هزار چشم منتظر در امتداد راه تو
هزارگوش آشنا به وعده ها که داده ای
یگانه مرد غصه ها در انتها ی داستان
ولی همیشه در غزل در ابتدای جا ده ای
تو یک جها ن تبسمی به گریه های تلخ من
ویا نگاه رو شنی به سایه اوفتا ده ای
غم بی همزبانی
مرا در بیستون بر خاک بسپارید که تا شبها
غم بی هم زبانی را برای کوهکن گویم
بگویم عاشقم،بی همدمم،دیوانه ام،مستم
نمی دانم کدامین حال و درد خویشتن گویم
از آن گمگشته من هم نشانی آور ای قاصد
که چون یعقوب نابینا سخن با پیرهن گویم
تو می آیی به بالینم ولی آندم که در خاکم
خوشامد گویمت اما در آغوش کفن گویم.
